100 jaar Willemskwartier Nijmegen

1920-2016

Al bijna 100 jaar biedt de Agnes Reiniera Fröbelschool uit 1920 op de Groenestraat 210 een veilige en passende omgeving voor Nijmeegse kinderen.
Dit rijksmonument werd in 1998 gerestaureerd, maar na enkele jaren bleek dat er behoefte was aan een uitbreiding. In 2008 is in de achtertuin van het gebouw is zeer zorgvuldig een nieuwe ruimte voor het kinderdagverblijf gecreëerd.
Zaterdag 10 september 2016 (Monumentendag) bieden de eigenaren u de gelegenheid het oude en 'nieuwe' gebouw te bekijken tussen 11:00 uur en 17:00 uur.
In september 2012 maakten we dit filmpje. We vonden één oude afbeelding van het gebouw, gemaakt vanuit de kerktoren van de Groenestraatkerk.  Klik op de foto bovenen kijk in het midden: u kijkt op de achterzijde van de school.
In 1915 vestigde Jonkheer Rutgers van Rozenburg zich vanuit Zeist in Nijmegen op het huis Dukenburg. In 1916 trad hij in het huwelijk met Agatha Schlingemann, die hem op 13 januari 1918 een tweeling schonk: Agnes en Reiniera. Uit dankbaarheid schonk Rutgers geld voor de bouw van een 'goede Christelijke school'. Dit werd de Agnes Reiniera Fröbelschool. 

De school werd vanwege haar opvallende symmetrische bouw al spoedig De Tweeling genoemd. Agnes en Reiniera hebben niet op de naar hen genoemde school gezeten maar bij het 40-jarig bestaan van de school kwamen beide jonkvrouwen wel even langs.

De school is ontworpen door de architecten F.J.G. Vingerhoets en C.N. Hoogterp in een door het baksteenexpressionisme bouwstijl. In 1960 zijn de gevels gewijzigd naar ontwerp van F.M. Oswald. 

In 1998 is de school gerestaureerd. De luifels boven de ingangen zijn vervaardigd van een oranje kunststeen, vervaardigd bij de Nijmeegse kunststeenfabriek Vingerhoets. Veel terrazzowerk.
Het gebouw is een lust voor het oog, zeker met het late ochtendlicht op de gevels.

1940-1975

De winkel van Emmy en Jan Repkes in de Ruusbroecstraat 1940-1995.
Vader Repkes werkte bij de Honigfabriek en besloot voor zichzelf te beginnen. Eerst aan de Oude Nonnendaalseweg met een melkwinkel. Aan het begin van de oorlog verhuisde het gezin naar de Ruusbroecstraat 46. Het was altijd hard werken. Jan, de enige zoon, werd al vroeg bij de winkel betrokken. Dat betekende onder andere dat hij als jonge jongen voor en na schooltijd met een melktuit aan de fiets melk rondbracht. Na de lagere school moest hij in de winkel aan het werk, zo ging dat vroeger. Langzaamaan werd het assortiment van de winkel uitgebreid en kwamen er ook levensmiddelen aan te pas.

Het was hard werken om een bestaan op te bouwen. 
Jan trouwde met Emmy. Emmy werkte altijd mee in de winkel. Eind zeventiger jaren werd de buurt werd gerenoveerd en brak er een moeilijke tijd aan. Huizen stonden leeg, mensen trokken weg, straten werden opengebroken voor een nieuwe riolering. De winkel was slecht bereikbaar, ze verloren veel vaste klanten. Ook waren er veel inbraken en jatpartijen. In die tijd was het gebruikelijk dat de leveranciers de koopwaar ’s morgens vroeg bij ons aan de deur zetten. Niet alleen melk en vla verdween van de stoep, ook brood was niet veilig. Zelfs kleine kinderen kwamen in alle vroegte langs de regenpijp naar beneden klimmen om een pak vla te pakken en verdwenen vervolgens via dezelfde route.
Emmy kwam op het idee om zijdebloemen te gaan verkopen. Hoewel Jan het in eerste instantie niet zag zitten, bleek het toch goede handel. Vooral met Moederdag en andere feestdagen vlogen de bloemen en bloemstukjes als warme broodjes over de toonbank.
"We hadden vele leuke contacten in de wijk. Bijvoorbeeld, een klant kwam wel eens langs met zelfgebakken riefkoek omdat we die zo lekker vonden, en in de winter met erwtensoep. De laatste dagen dat we open waren kwamen er veel leuke reacties van de buurt. Veel leuke cadeaus en hartelijke woorden. We hebben bij elkaar tachtig jaar gewerkt, vanaf kinds af aan zeg maar. We hebben nu eindelijk tijd voor onze hobby´s. We willen iedereen nog hartelijk bedanken voor het vertrouwen dat ze in ons gehad hebben. We zullen in het begin de contacten wel missen maar we willen nu nog wat voor onszelf leven."
In 1995, twintig jaar geleden, sloten Emmy en Jan Repkes de zaak.

1940-1975
door Dirk-Jan Burgersdijk

Veertig jaar geleden waren delen van de wijk toe aan nieuwbouw en vond in het Willemskwartier de eerste sloop van de oude woningen plaats. In de Ten Katestraat en de Jacob Catsstraat werden in 1977 de allereerste nieuwe woningen opgeleverd. Daarna volgden bouwperiodes vanaf 1988 in de Pater van Meursstraat en vanaf 1994 in de Bilderdijkstraat en de Da Costastraat.

Gonnie Reuvers is geboren en getogen in het Willemskwartier. Ze is 73 jaar geleden op het Potgieterplein geboren en verhuisde naar de nieuwbouw in de Ten Katestraat. Fijne buurt, waar ze heel vroeger met veel andere kinderen tot het donker op straat speelde: pinkelen, slagbal, bokspringen. Veel opleiding heeft ze niet gehad. Na de lagere school naar de huishoudschool en vanaf haar vijftiende werken bij schoenfabriek Swift tot aan het faillissement in 1981 "door die Pony-voetbalschoenen met veel te veel stiksels.”

"Vanaf 1976 werd bloksgewijs gesloopt en Gonnie trok als eerste in de nieuwe woning in de Ten Katestraat terecht, waar ze nu al veertig jaar met heel veel plezier woont. Al is de buurt natuurlijk wel veranderd vergeleken met vroeger. Logisch. Nu spelen de kinderen niet meer zo veel buiten, ze hebben andere dingen te doen. Het huis is fijn om in te wonen, sinds enkele jaren is alles dubbelglas maar die rotvoordeuren sluiten niet fijn en vriezen bij flinke vorst vast. "Snel en slecht gebouwde woningen," aldus Gonnie "op de fundamenten van de oudbouw gezet. Weet je dat de huizen in een half jaar gebouwd zijn?"

Leen de Reus woonde na haar trouwen, 55 jaar geleden, in de Bilderdijkstraat en later in de oudbouw in de Dr. Schaepmanstraat. Die woning werd gesloopt en sindsdien woont Leen ─ nu alweer 23 jaar ─ in haar nieuwe huis, schuin tegenover de oude woning. Die woningen werden vanaf 1976 bloksgewijs gesloopt en Leen verhuisde met een boodschappenkarretje heen en weer de straat over. Was goed te doen met hulp van de buurt.

Filmpje

Het waren spannende tijden, einde jaren ‘90. In het Willemskwartier werd zoveel gesloopt dat een paar jongeren meenden dat ze met brandstichten wat konden helpen…de sfeer werd grimmig in de wijk. Niet de meest fraaie periode om op terug te kijken. in onze wijk. Wie dat toch wil doen, kan het filmpje Portret van een wijk. Willemskwartier uit 1994 bekijken waarin Ger Otten prachtig vertelt over historie, stadsvernieuwing en jeugdherinneringen uit zijn wijk. En wie zien we daar van haar oude woning schuin oversteken naar de nieuwe woning? 

Dag mevrouw De Reus, en nog veul geluk!